مطالعه تغییرات مکانی و زمانی لرزه خیزی در اطراف خطواره عمان

پهنه انتقالی زاگرس – مکران، که در بسیاری از منابع با نام خطواره عمان معرفی گردیده، بدلیل جایگاه زمین ساختی خود از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در این تحقیق، با استفاده از اطلاعات مرتبط با لرزه خیزی ناحیه مربوط به بازه زمانی 2011- 1956 میلادی و همچنین تحلیل داده های ناهنجاری گرانشی بوگه، ویژگی های لرزه خیزی، ژئوفیزیکی و لرزه زمین ساختی این پهنه مورد مطالعه قرار گرفته است. به این منظور، به کمک روش های تحلیل مکانی تغییرات مکانی و زمانی ویژگی های لرزه خیزی ناحیه، مانند فراوانی رخداد زلزله، عمق کانونی، مقدار انرژی لرزه ای آزاد شده و پارامتر لرزه خیزی b-value در دو جانب خطواره عمان بررسی شده است. با بررسی دقیق نقشه های تغییرات مکانی لرزه خیزی شامل تغییرات بزرگی، عمق کانونی و فراوانی رخداد زمین لرزه ها و همچنین میزان انرژی لرزه ای آزاد شده و پارامتر لرزه خیزی b-value در پهنه انتقالی زاگرس- مکران و مقایسه توصیفی این نقشه ها با یکدیگر می توان گفت خطواره عمان از دیدگاه فعالیت لرزه ای یک ساختار نسبتاً فعال محسوب می شود که جداکننده دو ناحیه زاگرس و مکران با ویژگیهای لرزه زمین ساختی کاملاً متفاوت می باشد. ویژگی های لرزه خیزی این پهنه انتقالی الگویی متفاوت نسبت به دو ناحیه ذکر شده داشته که این تفاوت در تغییر فراوانی رخداد زمین لرزه ها، عمق کانونی، بزرگی و پارامتر لرزه ای b-value زمین لرزه ها قابل مشاهده است. بر اساس نتایج حاصل از این تحقیق می توان گفت ویژگی های ناحیه ای لیتوسفر و همچنین الگوی آزاد شدن واتنش لرزه ای تجمع یافته در این پهنه انتقالی، تفاوت قابل توجهی با نواحی مجاور آن یعنی زاگرس و مکران دارد. علاوه بر این تحلیل و مقایسه توصیفی نقشه های تغییرات مکانی ناهنجاری گرانشی بوگه و لرزه خیزی ناحیه وجود رابطه معکوس بین مقادیر پارامتر لرزه ایb-value و ناهنجاری گرانشی بوگه را آشکار می کند. بر اساس نتایج حاصل از این تحقیق می توان گفت خطواره عمان به عنوان مرز بین دو پهنه زمین ساختی زاگرس و مکران از ساختارهای مهم پی سنگی ناحیه بوده که فعالیت نوزمین ساختی آن توسط شواهد لرزه زمین ساختی و ژئوفیزیکی قابل اثبات است.